Preĝo-Poemo de Zamenhof / Poema Prece de Zamenhof

Preĝo sub la verda standardo


Al Vi, ho potenca senkorpa mistero,


fortego, la mondon reganta,

al Vi, granda fonto de l' amo kaj vero

kaj fonto de vivo konstanta,

al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,

sed ĉiuj egale en koro Vin sentas,

al Vi, kiu kreas, al Vi, kiu reĝas,

hodiaŭ ni preĝas.

Al Vi ni ne venas kun kredo nacia,

kun dogmoj de blinda fervoro:

silentas nun ĉiu disput' religia

kaj regas nun kredo de koro.

Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,

kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,

ni staras nun, filoj de l' tuta homaro

ĉe Via altaro.



Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,

sed ĝi sin dividis batale;

popolo popolon atakas kruele,

frat' fraton atakas ŝakale.

Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,

aŭskultu la voĉon de l' preĝo sincera,

redonu la pacon al la infanaro

de l' granda homaro!



Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,

por reunuigi l' homaron.

Subtenu nin Forto, ne lasu nin fali,

sed lasu nin venki la baron;

donacu Vi benon al nia laboro,

donacu Vi forton al nia fervoro,

ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝaj

nin tenu kuraĝaj.



La verdan standardon tre alte ni tenos;

ĝi signas la bonon kaj belon.

La Forto mistera de l' mondo nin benos, kaj nian atingos ni celon.

Ni inter popoloj la murojn detruos,

kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruos

kaj falos por ĉiam, kaj amo kaj vero

ekregos sur tero.



Kunigu la fratoj, plektiĝu la manoj

antaŭen kun pacaj armiloj!

Kristanoj, hebreoj aŭ mahometanoj

ni ĉiuj de Di' estas filoj.

Ni ĉiam memoru pri bon' de l' homaro,

kaj malgraŭ malhelpoj, sen halto kaj staro

al frata la celo ni iru obstine

antaŭen, senfine.



L. L.Zamenhof






Prece sob o verde estandarte

A ti, ó mistério incorpóreo e potente,


ó força que ao mundo governa,

a ti, do amor e verdade nascente

e fonte de vidas eternas,

a ti, que diverso a nós todos pareces,

mas único e igual para as almas em preces,

a ti, que dominas os tempos afora,

oramos agora!



A ti não viremos com crenças fanáticas,

com normas de cega doutrina:

agora se calam as brigas dogmáticas,

pois crença de amor nos domina.

Com ela que o homem igualmente venera,

com ela e sem lutas, com ela que é vera,

ergamo-nos, filhos no mundo dispersos,

em preces imersos.



Perfeitos e belos criastes os humanos,

mas eles lançaram-se à luta;

aos povos atacam os povos tiranos,

irmãos aos irmãos em disputa.

Quem quer que tu sejas, poder escondido,

escuta este nosso sincero pedido:

dá paz sem fuzil e sem lança

da Terra à criança!



Juramos trabalho e renhida peleja

que a Terra irmanemos inteira!

Teu braço nos erga, tua mão nos proteja,

a fim de transpor a barreira!

Concede-nos benção em nossos labores,

concede-nos força em nossos fervores,

que contra o ataque feroz e selvagem

tenhamos coragem!



Aos ares ergamos o verde estandarte,

do bem e do belo sinal.

A força escondida nos seja baluarte

em prol da vitória final.

Quebremos dos povos os muros malditos,

que ruam por terra, que caiam em gritos:

no mundo dominem, após a maldade,

o amor e a verdade!



O peito vibrando, uni-vos, irmãos!

Avante da paz pelos trilhos.

Ainda que hebreus, muçulmanos, cristãos,

nós todos de Deus somos filhos!

Da sorte dos povos somente lembrados,

vencendo barreiras, fiéis e ousados,

à meta fraterna, constante,

corramos avante!

Infelizmente desconhecemos o autor da versão em português.